Onze cellen, ons lichaam en onze geest bestaan allemaal uit talloze verbindingen die dag in dag uit met elkaar communiceren. Zonder die communicatie functioneren we gewoonweg niet. En wanneer wij ons verbonden voelen (het gevoel dat je er écht mag zijn, met alles wat jou zo uniek maakt), dan komt er het gelukshormoon oxytocine vrij. En dat stuurt weer de aanmaak van serotonine aan, dat ons een goed gevoel geeft. Oxytocine en serotonine kunnen stress tegengaan, gevoelens van angst verminderen en mogelijk zelfs de kans op depressie verminderen.

Voor echte verbinding moet je je veilig voelen. Voel je angst, dan staat je brein in de overlevingsstand en is er geen ruimte voor het aangaan van diepe verbinding. Waarschijnlijk herken je dit wel: wanneer je je onzeker voelt op een feestje waar je niemand kent, dan is het juist moeilijk om contact te maken. Terwijl als je je op je gemak voelt, dan ontstaan de gesprekken als vanzelf.

Dus hoe veiliger we onszelf voelen, des te makkelijker we verbinding voelen. Dat geldt denk ik ook voor verbinding met iets groters dan wijzelf; Universum, God, Bron….  Wanneer wij ons over kunnen geven aan een groter plan, en daarmee de controle een beetje los kunnen laten, dan voelen we ons opgenomen, gedragen en gesteund. En dat kan ons weer helpen om ons verbonden te voelen met ons zelf. Met ons lijf, met onze gedachtes, gevoelens en emoties.

Hoe veilig zijn we bij onszelf?
Vaak zijn we ons niet eens bewust dat we ons niet veilig voelen. Het gevoel van onveiligheid kan al ontstaan wanneer anderen ruzie maken, wanneer we ons ergens zorgen over maken, als iemand in een gesprek helemaal over je heen walst, wanneer we kritiek krijgen of wanneer we iets meemaken wat weer een gevoel van onveiligheid uit onze jeugd triggert….. En juist omdat het vaak over ‘kleine’ dingen gaat, stappen we eroverheen, herkennen we het misschien niet eens als een gevoel van onveiligheid.

En zelfs wanneer we ons wél bewust worden van het gevoel van onveiligheid, in hoeverre zijn wij dan in staat om onze angsten echt helemaal toe te laten, door ons heen te laten stromen? Ze te benoemen, te voelen, te erkennen en ze te accepteren? Onze (onbewuste) angst voor ziekte, uitsluiting, niet goed genoeg zijn, noem het maar op. Durven wij ons zelf daar helemaal mee te verbinden of drukken we het toch liever weg? Zoeken we afleiding in Netflix, werken, alcohol, in onze verhalen die we onszelf vertellen en die ons inmiddels al zo vertrouwd in de oren klinken…..

Durf jij gewoon eens te gaan zitten
en jezelf af te vragen hoe het met je gaat?
Hoe het écht met je gaat?

Hoe voel je je?
Waar loop je tegenaan?
Wat doet het met je?

En laat de gevoelens van angst, frustratie, boosheid of wat dan ook maar boven komen. Laat ze er even helemaal zijn. Koester ze, verwelkom ze, zodat ze zich gezien en gehoord voelen. Door ze toe te laten, ontstaat er ruimte en kan het minder intens worden, alsof het een beetje minder zwaar wordt.

En als je wilt kun je voor jezelf een veilige ruimte creëren. Stel je voor dat je een energieveld om je heen hebt, van ongeveer een arm lengte (voor je, naast, achter, boven en onder je). Zie jezelf in het midden van dat energieveld staan. Verbind je vervolgens met je hart en laat vanuit je hart een helder licht je hele energieveld vullen. Je kunt eigenschappen aan het licht verbinden, bijvoorbeeld liefde of zelfvertrouwen of een kleur die voor jou veilig voelt. Langzaam vult je hele energieveld zich met die eigenschappen en creëer jij je eigen veilige ruimte.