LICHT EN LUCHTIG

Ik ben een ochtendmens. Vroeg opstaan, genieten van de stilte.
Voor de wekker wakker, nog even blijven liggen
en voelen hoe ik me voel;
hoe ik me écht voel…
En dan zet ik een intentie neer hoe ik me die die dag wil voelen.
Zo ook vanmorgen.
Ik voelde me als een vlinder, fladderend van bloem naar bloem;
soms even ergens een tijdje blijven zitten, om weer dansend
naar de volgende bloem te gaan.
Fladderen, dansen, licht… daar word ik blij van!

Ik realiseer dat ik mezelf vaak –onbewust- zoveel zwaarte heb opgelegd.
Ik ‘moet’ nog dit en dat, en ik ‘moet’ wel hard werken,
ik ‘moet’ voor de ander zorgen en ik moet nog beter worden,
nog meer kennis opdoen…
Maar waarom moet dat, van wie moet ik dat?

In de zoektocht naar mijn passie kreeg ik vaak de opdracht om op te schrijven wat ik het liefste zou willen. En wat een verschil zit er tussen hetgeen ik de eerste keren opschreef en nu!
De eerste keren reageerde ik toch wel uit schaarste; mijn doelen waren veilig geformuleerd; als ik héél hard zou werken zouden ze wel haalbaar zijn….
En vooral ook niet te veel, niet te gek. Ik legde mijzelf onbewust een limiet op. En als ik het nu teruglees, zie ik ook wel sociaal wenselijke dingen staan.

Ik heb een paar lijstjes terug kunnen vinden en man, wat een ontwikkeling! In 2009 tijdens een retraite op Bali schreef ik o.a. nog: een praktijk opbouwen waarvan ik kan leven en waarbij ik zoveel mogelijk mensen kan helpen (waardoor ik natuurlijk wel meer ‘moest’ studeren, meer doen).
Ik had nog niet ‘klankpraktijk’ opgeschreven omdat ik dacht dat dat nog niet tot de mogelijkheden zou behoren, maar achteraf bezien wist ik het diep van binnen wel, maar durfde ik zoiets ongewoons niet toe te geven. Ik schreef het dan ook niet op….
Dan maar massage, dat is wat bekender, veiliger en zo ben ik dan ook begonnen: masseren in de schoonheidssalon van een kennis. Ook niets mis mee; ik voel nog de opwinding toen ik mijn eerste betalende cliënt kreeg: wauw, iemand wil hiervoor betalen!

Nu bedenk ik steeds minder wat ik het liefst zou willen, ik voel meer welke richting ik op wil.
Ik merk wanneer ik de zwaarte (denken) loslaat en mijn intuïtie volg, dat dingen dan eerder op mijn pad komen. En welke dingen dat zijn: ik laat me meer verrassen.
Zo wenste ik in 2017 dat ik dit jaar op het podium zou staan. Waarmee? Dat zou ik wel merken. En dit jaar is het gebeurd: ik mocht op het event ‘Love is the new rich’ van Debbie Bernasco op het podium staan. En niet met klankschalen, maar met mantra zingen. Daar had ik zelf nooit aan gedacht! En juist die verrassing voelt licht en luchtig, fladderend door het leven gaan. En in mijn notitieboekje van 2009 uit Bali tref ik een kaartje waarop staat:

Sta jezelf het niet-weten toe
en ontdek wat er uit
de vruchtbare bodem van het
niet-weten wil oprijzen….

En natuurlijk is het soms handig om je doel precies te formuleren en daarmee de juiste stappen te zetten. Maar niet vanuit een moeten, of krampachtig vasthouden aan iets wat niet werkt. Geen cursussen volgen vanuit onzekerheid, maar vanuit nieuwsgierigheid, het plezier van leren, van ontwikkeling.
Als een kind ontdekken wat dit leven mij nog meer voor moois te bieden heeft.
Vanuit liefde en lichtheid fladderend door het leven gaan…..

Ik wens het iedereen toe!

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *